Rozdział 10

~Następnego dnia~
Od wczoraj nie widziałam Harrego. Możliwe, że to dlatego, gdyż nie wychodziłam z pokoju Niall'a.
Myślę tylko o tym, co czeka mnie kiedy Hazz już przeprosi Louis'a.
 Z moich rozmyślań wyrwał mnie pasiasty, wbiegający do pokoju.
- Jejku... Nie uwierzysz Alex! - krzykną prosto do mojego ucha.
- Też tak myślę... - mruknęłam.
- No to słuchaj. Harry żartował z Kevinem i ostatnio widział go gdzieś w parku. Nie do wiary, prawda?
Najpierw zdziwiona, głośno przełknęłam ślinę, ale już po chwili wysiliłam się na sztuczny uśmiech.
- Mówiłam Lou, że wszystko będzie dobrze.
Nie mogłam uwierzyć, że można być bardziej dziecinnym niż on.
W drzwiach pojawił się Harry z zwycięskim uśmiechem. Pewnie przyszedł po nagrodę...
***
- Wreszcie sami... - mrukną Harry, kiedy Louis już wyszedł. Siedział pół godziny z nami i opowiadał coś o nowym filmie, ale nic nie zrozumiałam.
Nie mogłam się skupić przez te zielone oczy, które wpatrywały się we mnie.
Poczułam jego ręce na mojej tali i zaraz przeszedł mnie przyjemny dreszcz... Tak, przyjemny.
- Nie martw się... Załatwimy to szybko - powiedział. Widziałam tylko jego oczy, ale mogę się założyć, że jego usta były wykrzywione w ten charakterystyczny dla niego uśmieszek.
Chłopak jeszcze bardziej zmniejszył dystans między nami i kiedy już wydawało się że mnie pocałuje, odkręcił głowę i cmoknął mnie w policzek.
Spojrzałam na niego zdziwiona...
Powinnam być zadowolona, ale nie byłam...
Chłopak już miał się odwrócić, ale pociągnęłam go za brzeg bluzy i przyciągnęłam do siebie. Ręką dotknęłam jego policzka i wpiłam się w jego usta, a loczek bez zastanowienia oddawał pocałunki, które stawały się coraz namiętniejsze. Drugą rękę włożyłam w jego loczki i delikatnie za nie pociągnęłam, na co odpowiedział cichym mruknięciem zadowolenia.
Kiedy oderwałam się od chłopaka, zrobiłam krok w tył i wychodząc rzuciłam jeszcze:
- Ja zawsze dotrzymuje obietnic...

***
Była godzina około 17. Siedziałam u Niall'a. W tym czasie chłopak poszedł po coś do jedzenia.
Uhhh, ile można jeść? On naprawdę dużo!
 Drzwi się otworzyły się i staną w nich... Harry?
- Hej - rzucił krótko i wszedł do środka.
Spojrzałam na niego zdziwiona, ale zaraz spuściłam wzrok kiedy spotkałam się jego zielonymi tęczówkami.
- Możemy pogadać? - spytał podchodząc bliżej.
- No... Nie wiem czy...
- Proszę - przerwał mi.
- No... dobrze. - zgodziłam się.
- Alex, muszę ci coś powiedzieć...
- Harry! - przerwał mu stojący w drzwiach Liam.
- Zostaw mnie! Rozmawiamy! - wykrzyczał. Spojrzałam na Harrego, a zaraz na Liam'a. Pierwszy był wściekły i miałam wrażenie że zaraz rzuci się na bruneta, który patrzył na niego trochę wystraszony sytuacją.
- Daj nam rozmawiać! - krzykną jeszcze i złapał mnie za rękę. Wyprowadził mnie na zewnątrz przez salon, w którym siedzieli Louis i Zayn. Spojrzałam na nich. Nie wiedziałam co się dzieje i oni chyba też.
Kiedy znaleźliśmy się na zewnątrz zaprowadził mnie za rękę pod jakieś duże, piękne, stare drzewo. Usiadł pod nim, a ja zaraz koło niego.
Słychać było szum drzewa, śpiew ptaków...
- Alex, posłuchaj mnie. - zaczął chłopak - Chce być z tobą 100% szczery. A więc... ehhh, powiem to prosto z mostu: zakochałem się w tobie. Oszalałem na twoim punkcie. I to od pierwszego wejrzenia. Nie mogę przestać o tobie myśleć. Wiem że ten pomysł z porwaniem nie był zbyt dobry, ale gdybym miał wybór zrobił bym to jeszcze raz, chociaż dla tych kilku dni z tobą.
Powiedział to wszystko patrząc mi w oczy. Po chwili jego wzrok przeszedł na usta. Wstrzymałam oddech. Wiem że to się źle skończy.
Chłopak przybliżył się jeszcze bardziej i już miał mnie pocałować, ale przerwałam mu.
- Harry, przestań. - spojrzał mi jeszcze raz w oczy i odsuną się na bezpieczną odległość.
- Ja... wiem że potrzebujesz czasu i nie chce naciskać... - powiedział - Wracajmy - dodał po chwili i ruszyliśmy z powrotem.
Po drodze szliśmy w ciszy.
No prawie...
- Chciałbym ci jeszcze coś powiedzieć. - stwierdził chłopak. Nie odezwałam się, co chyba uznał za to, że chcę go wysłuchać.
- Chce żebyś wiedziała, że ten wczorajszy pocałunek, był najwspanialszym w moim życiu. - spojrzał mi przelotnie w oczy.
- Chciałabym powiedzieć to samo, ale nie mogę... - powiedziałam cicho. Spojrzałam na smutną minę chłopaka i zrobiło mi się go szkoda. Źle mnie zrozumiał.
- Nie chodzi o to, że źle całujesz tylko... - aż wstyd to powiedzieć.
- Był ktoś lepszy... Rozumiem. - powiedział przyśpieszając.
- Poczekaj Harry. Daj mi coś powiedzieć. - powiedziałam, ale chłopak nie zamierzał się zatrzymać.
- To był mój pierwszy pocałunek! - krzyknęłam za nim. Loczek gwałtownie się zatrzymał.
- Co powiedziałaś? - spytał idąc w moim kierunku.
- To co słyszałeś... - powiedziałam niepewnie.
Szczerze to nadal się go boje. Jest nieprzewidywalny.
- Naprawdę pocałowałem cię jako pierwszy? - spytał z nie dowierzaniem.
- W 100%. - powiedziałam, na co chłopak uśmiechną się szeroko.
I nie był to jeden z tych pewnych siebie i aroganckich uśmiechów.
To był przepiękny uśmiech.
- Twoim ostatnim, pierwszym pocałunkiem. - mrukną, dalej się uśmiechając.
Poszliśmy dalej.
- Powinieneś się tak zawsze uśmiechać. - stwierdziłam nie patrząc na niego.
- Ale jak? - spytał. Spojrzałam się na niego i uśmiechał się właśnie w ten sposób.
- Dokładnie tak jak teraz. - powiedziałam - Tak ci dużo ładniej niż z tym wkurzającym, wrednym uśmieszkiem. - stwierdziłam patrząc przed siebie.
- Jak sobie życzysz. - powiedział, a po głosie było słychać że się uśmiecha.

***
Pod budynkiem spytałam go jeszcze:
- Czyli nie powiesz chłopakom gdzie mieszkam?
Zastanawiał się chwile nad odpowiedzią i odparł:
- Jeśli masz odejść na zawsze to chce cię tu zatrzymać jak najdłużej... Chociażby siłą. - powiedział spokojnie.
Bez pożegnania chłopak od razu poszedł do siebie. Do mnie od razu podbiegł Liam.
- Wszystko dobrze? Nic ci się nie stało? Co chciał? Gdzie byliście? Co robiliście? - zasypywał mnie setkami pytań
- Liam, nie mam siły. Jest późno. Jutro pogadamy. - powiedziałam szczerze, a ten tylko przytakną.
***
- Gdzie byliście? - spytał Niall kiedy wyszłam spod prysznica.
- No... Wiesz... yyyy
- Możesz mi powiedzieć. Nikomu nie powiem. - przerwał moją jąkaninę chłopak. Kiwnęłam głową i zaczęłam opowiadać o tym co się działo, tylko tak bardzo ogólnie. Blondyn wysłuchał mnie, nie przerywając. Kiedy skończyłam zapytał:
- I co zamierzasz?
- Nie mam zielonego pojęcia. - stwierdziłam rzucając się na łóżko. Blondyn poszedł w moje ślady i położył się obok mnie.
Leżeliśmy tak w milczeniu i nie wiem kiedy zasnęłam.
__________________________

Nowy rozdział :)
Przepraszam za spóźnienie,
ale wczoraj nie miałam czasu.
Serdecznie pozdrawiam Adę.
Dziękuje, że komentujesz :*